1 reactie op dit onderwerp

[socrates]

Als een bijstandsontvanger niet meewerkt aan re-integratie naar betaald werk en een college kan kiezen uit twee verschillende soorten maatregelen, dan mag zij kiezen voor de zwaardere, maar hoeft dat niet. Dat heeft de Centrale Raad van Beroep in zijn uitspraak van 1 maart 2021 bepaald.

 

Voor het opleggen van deze maatregel zijn twee wettelijke regelingen opgenomen in de Participatiewet. Volgens de ene regeling moet het college van burgemeester en wethouders een maatregel opleggen uit een gemeentelijke verordening. (..)

De andere regeling komt voort uit de invoering van de Participatiewet in 2015. Er is toen in de wet een aantal standaard re-integratieverplichtingen opgenomen, de zogenoemde geharmoniseerde verplichtingen. Daaraan zijn ook standaardmaatregelen verbonden, zogenoemde uniforme maatregelen. Deze verplichtingen en maatregelen moeten door alle gemeenten op dezelfde manier worden toegepast. (..)

 

Meer info: https://www.rechtspraak.nl/Organisatie-en-contact/Organisatie/Centrale-Raad-van-beroep/Nieuws/Paginas/Gemeente-hoeft-niet-de-zwaarste-maatregel-op-te-leggen-aan-bijstandsontvanger.aspx?pk_campaign=redactie&pk_medium=e-mail&pk_source=nieuwsbrief&pk_keyword=nieuwsbrief

 

Met onderaan link naar de uitspraak.

[Paul.]

Lijkt me verstandig om de 2e alinea ook te plaatsen:

 

Eindoordeel

 

Toch krijgt het college niet geheel gelijk. Bij de tweede keer dat de man niet verscheen, had hij zich vooraf ziekgemeld. Het college twijfelde of betrokkene wel echt ziek was, maar vroeg hem niet om dat te onderbouwen. Het is dan onzorgvuldig en niet goed gemotiveerd om er van uit te gaan dat het betrokkene te verwijten valt dat hij niet was verschenen. Daarom mocht de tweede maatregel niet opgelegd worden. Bij de vierde, uniforme maatregel was het college uitgegaan van herhaling, dat wil zeggen dat eerder een uniforme maatregel was opgelegd. Maar dat was niet het geval omdat er een maatregel uit de gemeentelijke verordening was opgelegd. Daarom wordt de vierde maatregel verlaagd naar één maand geen uitkering. De eerste maatregel blijft staan. Over de derde geeft de Centrale Raad van Beroep geen oordeel, omdat daartegen geen hoger beroep was ingesteld.

De uitkomst is dat betrokkene wegens het een paar keer niet verschijnen op de oproep één maand 30% gekort wordt op zijn bijstand en twee maanden helemaal geen bijstand ontvangt. Daarnaast moet het college Rotterdam de man drie maanden bijstand die eerder niet was uitbetaald, nabetalen met wettelijke rente.

De Centrale Raad van Beroep is de hoogste rechter op het gebied van het sociale bestuursrecht, het ambtenarenrecht en delen van het pensioenrecht. Het oordeel in deze zaak is een eindoordeel. Partijen kunnen tegen deze uitspraak dan ook geen hoger beroep instellen.

 

Gemeentes zijn niet verplicht om de zwaarste sanctie op te leggen maar ze verdienen wel het meeste geld met het opleggen van de zwaarste sancties. De perverse prikkel, zie de financiële regelingen in de Participatiewet waarbij niet uitgekeerde uitkeringen of gevorderde boetes niet terug betaald aan het rijk hoeven te worden maar voor de gemeente zijn, blijft nog altijd in stand. Voor armlastige gemeentes is de bijstand en het opleggen van zoveel mogelijk maatregelen gewoon een inkomsten bron.